کد مطلب:210909 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:117
امام صادق و درس اسلام
درباره صفت اسلام فرموده:
قال (ع) و اما معنی صفة الاسلام اقرار بجمیع الطاعة الظاهر الحكم و الاداء له فاذا اقر المقرر بجمیع الطاعة فی الظاهر من غیر العقد علیه بالقلوب فقد استحق اسم الاسلام و معناه و استوجب الولایة الظاهره و اجازة شهادته و المواریث و صار له للمسلین و علیه ما علی المسلمین فهذه صفة الاسلام و فرق ما بین المسلم و المؤمن ان المسلم انما یكون مؤمنا ان یكون مطیعا فی الباطن مع ما هو علیه فی الظاهر فاذا فعل ذلك بالظاهر كان مسلما و اذا فعل ذلك بالظاهر و الباطن بخضوع و تقرب بعلم كان مؤمنا فقد یكون العبد مسلما و لا یكون مؤمنا الا و هو مسلم.
فرمود اسلام اقرار به همه فرامین الهی است در ظاهر حكم و اداء آن پس وقتی مردی اقرار به جمیع فرامین ظاهری نمود بدون قید قبلی او مسلمان است و مستحق اسم اسلام و مستوجب دوستی ظاهری است و اجازه داده می شود كه شهادت در موارد لزوم شهود دهد و قبول گردد و ارث ببرد و در صف مسلمین باشد.
و فرق بین مسلمان و مؤمن این است كه مسلم مطیع احكام ظاهری است و مؤمن مطیع فرامین ظاهر و باطن آن كس كه صورت ظاهر اسلام را می پذیرد مسلمان و آن كس كه باطن و ظاهر هر دو را به عمل می گذارد مؤمن است.
پس هر مؤمن مسلمان است ولی هر مسلمان مؤمن نیست كه عموم و خصوص من وجه است فرمود آدمی از ایمان به پنج جهت خارج می شود یعنی پنج چیز نشانه خروج آدمی از ایمان
[ صفحه 415]
است كفر - شرك - ضلال و گمراهی - فسق و ارتكاب كبایر.
اما كفر عصیان. انكار و استخفاف و تهاون و سستی در اسلام است كه فاعل آن كافر است.
اما شرك عبارت از شریك قرار دادن در توحید و عبادت است.
اما ضلال جهل به واجبات است - كه ترك آن هم خروج از ایمان است.
اما فسق ارتكاب معاصی كبیره است و پیروی شهوات است.
اما ارتكاب كبائر موجب فساد ایمان است هر كس مرتكب معصیتی شود در ایمانش تزلزل می افتد مانند خمر - زنا - لهو - دروغ و غیره
پس مؤمن كسی است كه از این رذایل برحذر باشد و پیرامون عصیان نگردد.
قال (ع) و اما معنی صفة الاسلام اقرار بجمیع الطاعة الظاهر الحكم و الاداء له فاذا اقر المقرر بجمیع الطاعة فی الظاهر من غیر العقد علیه بالقلوب فقد استحق اسم الاسلام و معناه و استوجب الولایة الظاهره و اجازة شهادته و المواریث و صار له للمسلین و علیه ما علی المسلمین فهذه صفة الاسلام و فرق ما بین المسلم و المؤمن ان المسلم انما یكون مؤمنا ان یكون مطیعا فی الباطن مع ما هو علیه فی الظاهر فاذا فعل ذلك بالظاهر كان مسلما و اذا فعل ذلك بالظاهر و الباطن بخضوع و تقرب بعلم كان مؤمنا فقد یكون العبد مسلما و لا یكون مؤمنا الا و هو مسلم.
فرمود اسلام اقرار به همه فرامین الهی است در ظاهر حكم و اداء آن پس وقتی مردی اقرار به جمیع فرامین ظاهری نمود بدون قید قبلی او مسلمان است و مستحق اسم اسلام و مستوجب دوستی ظاهری است و اجازه داده می شود كه شهادت در موارد لزوم شهود دهد و قبول گردد و ارث ببرد و در صف مسلمین باشد.
و فرق بین مسلمان و مؤمن این است كه مسلم مطیع احكام ظاهری است و مؤمن مطیع فرامین ظاهر و باطن آن كس كه صورت ظاهر اسلام را می پذیرد مسلمان و آن كس كه باطن و ظاهر هر دو را به عمل می گذارد مؤمن است.
پس هر مؤمن مسلمان است ولی هر مسلمان مؤمن نیست كه عموم و خصوص من وجه است فرمود آدمی از ایمان به پنج جهت خارج می شود یعنی پنج چیز نشانه خروج آدمی از ایمان
[ صفحه 415]
است كفر - شرك - ضلال و گمراهی - فسق و ارتكاب كبایر.
اما كفر عصیان. انكار و استخفاف و تهاون و سستی در اسلام است كه فاعل آن كافر است.
اما شرك عبارت از شریك قرار دادن در توحید و عبادت است.
اما ضلال جهل به واجبات است - كه ترك آن هم خروج از ایمان است.
اما فسق ارتكاب معاصی كبیره است و پیروی شهوات است.
اما ارتكاب كبائر موجب فساد ایمان است هر كس مرتكب معصیتی شود در ایمانش تزلزل می افتد مانند خمر - زنا - لهو - دروغ و غیره
پس مؤمن كسی است كه از این رذایل برحذر باشد و پیرامون عصیان نگردد.